Możesz nie

Iryna Wikyrczak Możesz nie   Możesz nie wierzyć moim słowom Możesz nie słyszeć, zapomnieć, zabić, Przespać, uśpić zadymionym oddechem Błysk w oczach i ognisko w Karpatach. Miasto nie może nie oddychać, to prawda, W mieście tak trudno nie być swoim  Ale tak ciężko w nocy zasypiać I być wiernym sobie. Na plakatach nie zmieniać twarzy i oczu I jeszcze włosów, Żeby cię rozpoznawali W trolejbusie i BEZ makijażu. Tak trudno zasnąć jeśli nie jesteś sam Jeśli nie jesteś on-line, ale tak, pomiędzy, Zawieszony między rzeczywistością a niewypowiedzianym wierszem. Pomiędzy siwym świtaniem a nie zakończonym dniem. Nie warto marzyć o tej wyspie, Kupisz bilet i założysz  harem. Zbudujesz dom, zasadzisz kokos, Będziesz odgarniać piasek niczym śnieg z pod progu, Łapać ptaki i morskie jeże, Robić z nich kanapki na drogę, Wybierzesz dla siebie życie Robinsona  Jakby to był ratunek przed sobą samym Jakby to miało przywrócić do porządku  To co miasto uczyniło z ciebie. * * * Choćbym nie wiem ile razy zmieniała torebki  na ramię jesienią ich zawartość pozostaje niezmienna: wrześniowe papierowe rękawiczki, pogniecione notatki, wytarty terminarz, czerwony długopis nauczyciela ruchliwy zielony portfel. po którym spaceruje wiatr listek zapisany labiryntem liter, garść  smutku, kilka żartów puszka zakonserowowanych wspomnień, książka napisana łacinką, myśli ułożone cyrylicą, jednolita ochrona od deszczu, malowana w maki. Jak zawsze – chaos typowy dla siedliska kobiecych dusz. Co począć. Jesień.   Koniki morskie  Jeśli deptak  w centrum miasta jest niebieskim dnem zatoki a ludzie sennymi rybami przecinającymi poranne powietrze o wilgotności dziewięćdziesiąt dziewięć procent Wtedy spacerujące  psy są cynamonowymi konikami morskimi z zakręconymi ogonami pociągłymi pyskami i wstydem w oczach. Czasami dotkną mokrymi nosami płetw przepływających obok ryb i od razu rzucają się do ucieczki. Jeśli  deptak w centrum miasta jest niebieskim dnem zatoki a ludzie sennymi rybami które ławicą rzucają się  ze skrajności w skrajność, wtedy wózki z niemowlętami, które tak ostrożnie prowadzą młode mamy są wielobarwnymi  wpół zamkniętymi  muszlami, pełnymi nadziei i kiedy kończy się zatoka ja ze swoją ławicą  skręcę za róg deptaka pójdę szukać innych ciepłych, oceanicznych prądów na komunikacyjnych szlakach miasta i w jego dopływach. Tłumaczenie: Anna Sławińska http://e-radar.pl/pl,artykuly,5,3109.html#top